در موزه هنر والترز در بالتیمور آمریکا، یک درِ چوبی منبّت دو لنگه به ارتفاع 3/194 و عرض 2/103 سانتی‌متر وجود دارد که شماره آن در موزه 61.297 و محل شناساییِ (!) آن تبریز بیان شده است. برروی این در، چند کتیبه به خط ثلث وجود دارد که اطلاعاتی درباره محل اصلی و بانی و تاریخ ساخت آن به دست می‌دهد.
در کتیبه‌های درون قاب‌های فوقانی در، عبارت: «ناد علیاً مظهر العجائب تجده عوناً لک فی النوائب» (در سمت راست) و «کل همٍّ وغمٍّ سینجلی بولایتک یا علی» (در سمت چپ) نوشته شده است. در دو کتیبه پایین این دو قاب اشاره شده است به اینکه این در، «وقف بر آستانه امامزاده سلیمان بن امام الهمام موسی الکاظم» شده است. همچنین بالای چوبه میانی در، کتیبه‌ای عمودی حاوی یک بیت شعر زیر وجود دارد:
در کتیبه‌های درون قاب‌های پایینی دو لنگه در نیز نام استادکار و تاریخ ساخت آن آمده است؛ بدین ترتیب که در قاب سمت راست، عبارت «عمل خاکسار بیمقدار قنبر ابن محمود نجار»، و در قاب سمت چپ نیز تاریخ محرم 959ق به چشم می‌خورد. بنابراین، این در از دوره سلطنت شاه طهماسب صفوی و متعلق به بقعه‌ای منسوب به سلیمان بن موسی الکاظم (ع) است.
گفتنی است از همین استادکار، یک صندوق چوبی منبّت، مورخ 946ق، در بقعه شاهزاده هادی بن موسی الکاظم (ع) در روستای جمیزقان تفرش وجود دارد که بانی در قالب یک بیت شعر، خود را چنین معرفی کرده است:
1

گنجینه آثار قم، عباس فیض، ج 2، ص 202.

با توجه به اینکه در ایران چندین مزار منسوب به سلیمان بن موسی الکاظم (ع) وجود دارد، نمی‌توان به طور قطع اظهار نظر کرد که این در به کدام یک از این بقعه‌ها تعلق دارد. ممکن است این اثر متعلق به بقعه امامزاده سلیمان بن موسی (ع) در اشتهارد باشد؛ اما با توجه به ساوجی بودن استادکار، شاید بتوان احتمال داد که در چوبی موزه والترز در اصل متعلق به بقعه امامزادگان سلیمان، فضل و موسی در «آوه» (نزدیک ساوه) بوده است.