شرف‌الدین ابوالبرکات مبارک بن احمد بن مبارک بن موهوب لخمی اربلی معروف به ابن مستوفی (564-637ق)، ادیب، شاعر و مورخ مشهور اربل (شهر اربیل کنونی در کردستان عراق) در اواخر دوره عباسی است. او مستوفی و متولی امور دیوانی حاکم اربل ملک المظفّر کوکبوری (درگذشته 630ق) بود و این منصب را از پدرش و او نیز از برادر و پدر خود به ارث برده بود. ابن مستوفی پس از تصرف اربل به دست مغولان، به موصل مهاجرت کرد و سال‌های پایانی عمر خود را در این شهر سپری کرد. ابن مستوفی دارای رسائل و تألیفاتی ادبی از جمله النظام فی شرح شعر المتنبّی وأبی تمّام و نیز دارای دیوان شعر بوده است. اما بیشتر شهرتش را وامدار تألیف تاریخی ارزشمند خود تاریخ اربل است که از تواریخ محلی مهم شهرهای عراق در سده هفتم به شمار می‌آید.
اربل از جمله شهرهایی است که در سده‌های ششم و هفتم، شخصیت‌های شیعه‌ای را از این شهر سراغ داریم که به نوعی نشان‌گر نفوذ تشیّع در آن است. مشهورترین شخصیت شیعه اربل در این دوره، بهاءالدین علی بن عیسی اربلی (درگذشته 693ق)، ادیب برجسته و صاحب کتاب کشف الغمّه در تواریخ ائمه دوازده‌گانه (ع) است. از دیگر شخصیت‌های شیعه اربل در این دوره می‌توان به یوسف بن نفیس اربلی اشاره کرد که ابن شعّار موصلی (درگذشته 654ق)، از وی با تعبیر «کان شیعیاً مغالیاً شدید الرفض» یاد کرده است. 1

قلائد الجمان فی فرائد شعراء هذا الزمان، مجلد 8، ص304.

ابن مستوفی، اگرچه در ظاهر به تشیّع شهرت نداشته، اما بی‌تردید دارای تمایلات شیعی و علاقه شدید به اهل بیت (ع) بوده است. تمایلات شیعی وی به بهترین وجه در برخی اشعار وی، که خوشبختانه نمونه‌هایی از آنها به واسطه ابن شَعّار به دست ما رسیده، آشکار می‌شود. ابن مستوفی قصیده‌ای در مدح اهل بیت (ع) دارد که در آن، به برخی از فضائل امیر مؤمنان علی (ع) اشاره کرده و به ذمّ معاویه پرداخته است. روح شیعی چنان بر این قصیده غالب است که کاتب نسخه قلائد الجُمان ابن شّعار، در حاشیه متن نسخه خطی، سراینده این اشعار را مورد حمله قرار داده و او را دروغگو و مستوجب آتش خوانده است! 2

همان، مجلد 5، ص43.

این قصیده با مطلع زیر آغاز می‌شود:
برخی از ابیات آن که به وضوح تمایلات شیعی ابن مستوفی را نشان می‌دهد، به شرح زیر است:
3

همانجا.

صلاح‌الدین صفدی (درگذشته 764ق) نیز در یکی از آثار ادبی خود، دو بیت شعر از ابن مستوفی را در رثای امام حسین (ع) به شرح زیر نقل کرده است:
4

تمام المتون فی شرح رسالة ابن زیدون، صفدی، ص205.

گرایش شیعی ابن مستوفی، حتی از دید مصحّح مجلد نویافته از تاریخ اربل که به تراجم شعرا اختصاص دارد، مخفی نمانده است. چنانکه ابن مستوفی در ذیل زندگی‌نامه محمد بن حسین شُروبی موصلی (زنده در 624ق) ـ که بیشتر اشعار وی در مدح صحابه پیامبر (ص) بوده و از این‌رو به لقب «شاعر صحابه» شهرت داشته 5

قلائد الجمان فی فرائد شعراء هذا الزمان، ج6، ص149.

ـ هیچ یک از سروده‌های وی در مدح صحابه را نقل نکرده است. از این‌رو بشّار عوّاد معروف، مصحّح کتاب، در پاورقی، علت احتمالی این مسئله را تشیّع ابن مستوفی دانسته است. 6

تاریخ اربل، ص488.

نکته دیگر در ارتباط با گرایش شیعی ابن مستوفی آن است که مرحوم سید محسن امین، در ذیل زندگی‌نامه اسعد بن ابراهیم بن حسن بن علی اربلی، به وجود نسخه‌ای از کتاب اربعین ابن دحیه کلبی (درگذشته 633ق) اشاره کرده که حاوی احادیثی در فضائل امام علی (ع) است و احادیث موجود در این کتاب، بر تشیّع مؤلف آن دلالت دارد. اما نکته‌ای که در اینجا برای ما اهمیت دارد آن است که در بلاغ سماع پایان این نسخه آمده است که اسعد بن ابراهیم اربلی، این احادیث را نزد مؤلف آن ابن دحیه، به قرائت «مبارک بن موهوب اربلی»، در سال 610ق شنیده است. 7

اعیان الشیعة، ج3، ص294.

ظاهراً این مبارک بن موهوب، کسی نیست جز ابن مستوفی مؤلف تاریخ اربل که در اینجا با حذف دو واسطه در نسب وی، به جدّش موهوب نسبت داده شده؛ و این مسئله شاهد دیگری بر تمایلات شیعی ابن مستوفی است.

منتشر شده در: «نویافته‌هایی از تاریخ و میراث (2)»، میراث شهاب، ش91، بهار 1397، ص49-51.